Ζήσε στη φύση
το να κάτσει κάτω από τα δέντρα το πρωί και να πιει ένα καφέ ακούγοντας κελαϊδίσματα πουλιών αντί τον θόρυβο των αυτοκινήτων που περνάνε παραπέρα… το να αγγίξει το χώμα αντί το νεκρό τσιμέντο ή μάρμαρο… το να μοιραστεί τον ίδιο χώρο με λίγες νυχτοπεταλούδες ή μερικές μέλισσες αντί να ζει σε ένα αποστειρωμένο κουτί… το να βουτήξει σε μια ζωντανή θάλασσα που έχει αχινούς, χταπόδια, ψαράκια, λίγο πιο πέρα μερικά δελφίνια αντί να βουτήξει σε μια νεκρή πισίνα… το να παρακολουθήσει επί ώρα μια στρατιά μυρμήγκια που κουβαλάνε τροφή στη φωλιά τους και να προσπαθήσει να κατανοήσει τη ζωή τους αντί να παρακολουθεί ένα στεγνό ντοκιμαντέρ του National Geographic… το να χρειαστεί να ταΐσει έναν νυχτερινό επισκέπτη – το γειτονικό σκατζοχοιράκι… το να αδειάσει το μυαλό του απλώς καθισμένος στην παραλία… το να βιώσει τη βροχή, τον δυνατό αέρα, τη ζέστη και το κρύο… το να κατανοήσει ότι είναι μέρος όλης αυτής της ζωής γύρω του – τον χρειάζεται και τη χρειάζεται – όλα αυτά, δεν είναι απλώς «στιγμιαίες εμπειρίες». Είναι η κανονική ζωή που θα έπρεπε να έχει κάθε άνθρωπος στον πλανήτη.
Η Φύση, με όλα τα ζωντανά της όντα – φυτά, δέντρα, έντομα, ζώα, ψάρια, ερπετά – είναι ένα κομμάτι του ανθρώπου. Για αυτό και η επαφή μαζί της τον αναζωογονεί. Λυπάμαι πολύ όταν βλέπω σε έργα επιστημονικής φαντασίας ανθρώπους να ζουν σε νεκρές πόλεις – τοπία.
Έτσι όταν ανέλαβα το Κάμπινγκ Ροβιές το 2015 πήρα μια απόφαση. Να μην ακολουθήσω την πεπατημένη, τον «εμπορικό δρόμο» αλλά να κάνω ένα κάμπινγκ φυσιολατρικό. Σαν τα μέρη που συνήθιζα να κάνω ελεύθερο κάμπινγκ.
Για αυτό φύτεψα χιλιάδες φυτά, θάμνους, μυρωδικά και λουλούδια, ώστε να υπάρχει χρώμα και μυρωδιά. Για αυτό χρησιμοποίησα για υλικά βράχια της περιοχής, ξύλα και τεράστιους κορμούς (βγάζω σπυράκια με το σίδερο και το τσιμέντο). Για αυτό οι εγκαταστάσεις του κάμπινγκ πήρανε γήινα χρώματα ώστε να δένουν με την φύση τριγύρω τους.
Για αυτό επέτρεψα σε 5 σκαντζόχοιρους, κάμποσες χελώνες, 2-3 νυφίτσες και αμέτρητα πουλιά να ζούνε στον ίδιο χώρο. Ακόμα και σε μερικές δεντρογαλιές. Σε άλλα μέρη σκοτώνουν τις δεντρογαλιές και χρησιμοποιούν δηλητήρια για τα ποντίκια και τελικά δηλητηριάζουν τα πάντα. Ακόμα και μια αλεπού της περιοχής δεν φοβάται να μας επισκεφτεί για να ψάξει για λίγο φαγητό.
Για αυτό αρνήθηκα κάθε χημικό και δηλητήριο και «φάρμακο» να πέφτει στα φυτά μας. Ούτε για τα κουνούπια δεν ψεκάζουμε.
Και τελικά το αποτέλεσμα είναι μαγευτικό. Όταν αφήνεις τη Φύση να λειτουργήσει όπως γνωρίζει, όλα πάνε τέλεια. Το κάμπινγκ έχει γεμίσει πασχαλίτσες και αλογάκια της Παναγίας που τρώνε βλαβερά έντομα. Είχα να δω από μικρούλης πυγολαμπίδες και πριν μερικά χρόνια πρόσεξα ένα βράδυ να είναι γεμάτο το έδαφος. Οι δεντροπόντικες κάνουν βόλτες ψηλά στα δέντρα και γίνονται το φαγητό για τις κουκουβάγιες και τις δεντρογαλιές. Μαγικά δεν υπάρχουν κουνούπια το καλοκαίρι, μάλλον είναι νόστιμο φαγητό για τα χελιδόνια.
Τελικά έχει δημιουργηθεί μια ισορροπία και εκατοντάδες άνθρωποι συμβιώνουν μέσα σε αυτό το Οικοσύστημα χωρίς κανένα πρόβλημα. Και τελικά φεύγουν από το στάδιο του παρατηρητή και γίνονται ένα με τη Φύση.