Ιστορικά Μνημεία της Β. Εύβοιας
Αρχαία Κήρινθος
[30′ από το κάμπινγκ] Η Κήρινθος ήταν πόλη της Εύβοιας που άκμασε κατά τους προϊστορικούς και αρχαϊκούς χρόνους. Βρίσκεται στη σημερινή παραλία της Κρύας Βρύσης στις εκβολές του ποταμού Βούδουρου. Στον ευρύτερο χώρο της Αρχαίας Κηρίνθου, ο οποίος έχει χαρακτηριστεί αρχαιολογικός χώρος με μεγάλο ενδιαφέρον, έχουν εντοπισθεί: “Εγκατάσταση των μεσοελλαδικών χρόνων, κεραμεική προϊστορικών χρόνων, διάσπαρτο οικοδομικό υλικό, ορατά οικοδομικά λείψανα, κιβωτιόσχημοι και κεραμοσκεπείς τάφοι κ.ά
Σύμφωνα με ερευνητές, ιδρυτές της πόλης ήταν Θεσσαλοί της Ιστιαιώτιδας, που διώχτηκαν από την πατρίδα τους, πέρασαν στην Πελοπόννησο, και από εκεί πάλι διωγμένοι βρέθηκαν στην Εύβοια. Αρχηγός των Θεσσαλών ήταν ο Νηλέας. Περνώντας από τη Θήβα, παντρεύτηκε τη κόρη του Αμφίωνα και της Νιόβης, Χλωρίδα. Κατόπιν εγκαταστάθηκε στη Μεσσηνία όπου ίδρυσε την Πήλο, και μετά τον πόλεμο με τον Ηρακλή σκοτώθηκε και αυτός και τα παιδιά του. Ο μόνος που γλύτωσε από τα παιδιά του ήταν ο Νέστορας. Ο Νέστορας πέρασε στην Εύβοια, και αφού ίδρυσε την Κήρινθο, έδωσε στο διπλανό ποτάμι το όνομα του πατέρα του.
Η πρώτη γραπτή αναφορά για την πόλη γίνεται από τον Όμηρο στην Ιλιάδα, όπου και χαρακτηρίζεται ως «έφαλος», δηλαδή χτισμένη πάνω στη θάλασσα. Η πόλη ήταν ήδη γνωστή από τα χρόνια της Αργοναυτικής Εκστρατείας, μιας και ο Κάνθος, γιος του Κάνηθου και εγγονός του Άβαντα, βασιλιάς της πόλης, συμμετείχε σε αυτή. Ο Κάνθος πέθανε αναζητώντας τον Ηρακλή στις ακτές της Λιβύης, χωρίς να ξαναδεί την πατρίδα του. Σύμφωνα με τον Όμηρο η Κήρινθος είναι μια από τις 7 Ευβοϊκές πόλεις που συμμετείχαν στην Τρωική εκστρατεία.
Το 2022 το Υπουργείο Πολιτισμού ανακοίνωσε ότι θα χρηματοδοτήσει αρχαιολογική ανασκαφή.
Ταύρος Ωρεών
[25′ από το κάμπινγκ] Τον Αύγουστο του 1965 στη παραλία των Ωρεών, κατά τη διάρκεια επεκτάσεως του λιμανιού, ήρθε στο φως ένα ολόγλυφο ανάθημα υπερφυσικού μεγέθους που παριστάνει ταύρο. Ο Ταύρος των Ωρεών είναι κατασκευασμένος από πεντελικό μάρμαρο, που παριστάνει ταύρο σε στάση επίθεσης. Πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα σε όγκο γλυπτά που έχουν βρεθεί στον ελλαδικό χώρο, βρίσκεται στην παραλία των Ωρεών,[πηγή] δίπλα από την Αρχαιολογική Συλλογή.
Η Αρχαιολογική συλλογή Ωρεών στεγάζεται σε χώρο του Δήμου Ιστιαίας Αιδηψού που βρίσκεται δίπλα στον Ταύρο των Ωρεών. Σε αυτήν φιλοξενούνται επιτύμβιες στήλες από δύο νεκροταφεία της ευρύτερης περιοχής.[πηγή]
Στην ίδια περιοχή υπάρχει και το Κάστρο των Ορεών. Το Κάστρο των Ωρεών εντοπίζεται ανατολικά των Ωρεών. Ο λόφος πάνω στον οποίο έχει οικοδομηθεί, φτάνει το ύψος των 30μ. και φαίνεται να είναι τεχνητός, αποτέλεσμα της αλλεπάλληλης κατοίκησης από την πρωτοελλαδική περίοδο μέχρι και τους νεότερους χρόνους.[πηγή]
Αρτεμίσιο
[45′ από το κάμπινγκ] Το Αρτεμίσιο είναι το βορειότερο σημείο της Εύβοιας με κομβική γεωγραφική θέση καθώς ελέγχει την είσοδο από το Αιγαίο στον Παγασητικό, το Μαλιακό και τον Ευβοϊκό κόλπο. Το ακρωτήριο είναι γνωστό από το μεγάλο ιστορικό γεγονός της ναυμαχίας του Αρτεμισίου, που έλαβε χώρα τον Αύγουστο του 480 π.Χ. μεταξύ των Ελλήνων και των Περσών.[πηγή]
Η σπηλιά του Σύλλα
[15′ από το κάμπινγκ] Η λεγόμενη “Σπηλιά του Σύλλα“, βρίσκεται πίσω από το υδροθεραπευτήριο του ΕΟΤ στα Λουτρά Αιδηψού.
Πρόκειται για ναΐσκο με τρούλο, της ρωμαϊκής περιόδου που έχει καλυφθεί από τις θειώδεις αποθέσεις των υδάτων της περιοχής και δίνει την εντύπωση σπηλαίου.[πηγή]
Βαλανείο Λουτρών Αιδηψού
[15′ από το κάμπινγκ] Στα Λουτρά Αιδηψού, στη συμβολή των οδών Θερμοποτάμου, Ομήρου και Μεγάλου Αλεξάνδρου, ήρθε στο φως ένα αρκετά μεγάλο δημόσιο λουτρικό οικοδόμημα που χρονολογείται στα μέσα του 3ου αι. μ.Χ. [πηγή]
Πύργος Δροσίνη
[35′ από το κάμπινγκ] Ο Πύργος Δροσίνη, στις Γούβες, είναι κτισμένος πάνω σε βραχώδες ύψωμα, στο κέντρο σχεδόν του χωριού. Κτίστηκε μάλλον τη δεκαετία του 1810 από τον τότε Τούρκο ιδιοκτήτη του, Ιμπραήμ Αγά. Μετά την απελευθέρωση, το 1831, ο Τούρκος πούλησε όλο του το τσιφλίκι στις Γούβες στους Αλέξανδρο Δεσύλλα και Βαπτιστή Δρόσο. Το 1833 ο πύργος πουλήθηκε στον Κωνσταντίνο Πετροκόκκινο, παππού εκ μητρός του Γεωργίου Δροσίνη (1859-1852). Ο λογοτέχνης πρέπει να πέρασε κάποια νεανικά καλοκαίρια, μεταξύ 1876 και 1882, στον πύργο, όπως φαίνεται από μεταγενέστερα γραπτά του («Αγροτικαί Επιστολαί», «Το Μοιρολόι της Όμορφης»).
Για πολλά χρόνια παρέμεινε εγκαταλειμμένος ενώ συνοδευόταν από τη φήμη ότι ήταν στοιχειωμένος από τα θύματα του Ιμπραήμ Αγά.
Είχε κριθεί διατηρητέο οίκημα ήδη από το 1977. Τελικά ο πύργος ανακαινίσθηκε το 2015. Σήμερα ανήκει στο Δήμο Ιστιαίας – Αιδηψού και λειτουργεί ως μουσείο, στεγάζοντας μια ενδιαφέρουσα λαογραφική συλλογή.
Το Κάστρο της Κλεισούρας
Ένα απόκρυφο κάστρο. [40′ από το κάμπινγκ] Ο εντοπισμός των εναπομεινάντων οχυρώσεων του κάστρου είναι ένα προσωπικό στοίχημα για τους επίδοξους ερευνητές, καθώς η προσέγγιση είναι εξαιρετικά δυσχερής και δεν υφίσταται κάποιο ευκρινές μονοπάτι.
Ανεγέρθηκε κατά πάσα πιθανότητα λίγο μετά το 1205, όταν η Εύβοια πέρασε στα χέρια των Λομβαρδών Σταυροφόρων κατακτητών. Την περίοδο της Λατινοκρατίας υπήρξε σημαντικότατο λόγω της γεωστρατηγικής σημασίας του. Δέσποζε στην κορυφή του υψώματος «Καστρί» ελέγχοντας πλήρως τη μοναδική νευραλγική διάβαση από τη Νότια προς τη Βόρεια Εύβοια, το στενό που σχηματίζει ο ποταμός Κηρέας, το αποκαλούμενο «Ευβοϊκά Τέμπη» ή αλλιώς «Δερβένι» [πηγή]
Μαντείο του Σελιναίου Απόλλωνα
Ένα απόκρυφο Μαντείο. [5′ από το κάμπινγκ] Το Μαντείο το αναφέρει ο Στράβων (Γεωγραφικά, Βιβλίο 10, Κεφ.1, Παράγρ.3) Ίσως είναι το δεύτερο μεγαλύτερο Μαντείο της αρχαιότητας (μετά των Δελφών). Η θέση του Μαντείου ήταν γνωστή στους ντόπιους πάντα. Εξ ου και οι προσπάθειες αρχαιοκαπήλων να ερευνήσουν για νομίσματα και αγάλματα. Κάποτε συνάντησα έναν πρώην εργαζόμενο στη ΜΟΜΑ που ανέφερε ότι πετάγανε ανάμεσα στα μπάζα μαρμάρινες κολώνες και αγάλματα.
Επίσημα για την αρχαιολογική υπηρεσία ξεκίνησε η έρευνα μόλις το 2001 όταν της παρέδωσε μια ντόπια (κα Νικολάου) μία πλάκα με 2 επιγραφές από τον 2 αιώνα π.χ.
Μεσαιωνικός Πύργος Ροβιών
[3′ από το κάμπινγκ] Κάποιες πηγές αναφέρουν ότι τον έκτισε ο ηγεμόνας του Πριγκιπάτου της Αχαΐας Γουλιέλμος Β΄ Βιλεαρδουίνος μεταξύ 1255-1258.
Ασκηταριό Λίμνης
[15′ από το κάμπινγκ] Στο τέλος της παραλίας της Λίμνης βρίσκεται το ασκητήριο του οσίου Χριστόδουλου. Εδώ ο Όσιος ασκήτεψε ως το τέλος του βίου του, περί τα τέλη του 11ου αιώνα μ.Χ.
Ο Όσιος Χριστόδουλος υπήρξε ιδρυτής της μονής του Αγίου Ιωάννη Θεολόγου στην Πάτμο. Κατόπιν πειρατικών επιδρομών στη Πάτμο, κατέφυγε στη Λίμνη, μαζί με Πάτμιους μοναχούς και κατοίκους. Στο σπήλαιο αυτό διέμεινε μέχρι το τέλος της ζωής του, περί τον 11ο αιώνα μ.Χ. Μετά το θάνατό του, Πάτμιοι μοναχοί, έκλεψαν το σκήνωμά του και το μετέφεραν στην νήσο της Αποκαλύψεως.
Το σπηλαιώδες εκκλησάκι διατηρείτε σε καλή κατάσταση και μπορεί ο καθένας να προσκυνήσει στο χώρο του.
